Gęsty bór.

Cenadrette

Gęsty, niebezpieczny bór. Niewskazane wchodzić młodym, niedoświadczonym koniom. Grozi to zagubieniem się!

Enriquette

Cień karej klaczy snuł się po lesie . Jej wzrok błądził wśród tysięcy, zdawało by się identycznych drzew. W lesie panowała uspokajająca cisza. Tylko ciche szmery przeszywały się wśród liści ugniatających się pod ciężarem En.

Carreau

Wszedł do boru stępem. Drobne patyczki łamały się pod ciężarem kopyt ogiera. Przemykał się zwinnie między gęstwiną drzew.

Enriquette

W lesie rozległ się trzask gałęzi. En. stanęła w miejscu i zastrzygła niespokojnie uszami. Któż śmiał zagłuszyć tę ciszę ? Echo przechodziło z drzewa na drzewo, po chwili hałas można było słyszeć w całym borze. Kim był tajemniczy nieznajomy ? Być może był to drapieżnik. A może przyjaciel?

Carreau

Zza drzew i krzewów wyłonił się wysoki, gniady ogier. Przystał i zmierzył karą klacz przeszywającym wzrokiem. Wyszedł z gąszcz, który oplatał połowę jego tułowia.

Enriquette

Z mierzyła przybysza krytykującym spojrzeniem. To tylko nie warty uwagi ogier. Mimo że En. mogła się mylić, trzymała się swego zdania. Postanowiła zamienić z nim kilka słów, choć nie wydawało jej się że mogło być inaczej.

Carreau

Gdy już wyplątał się z gąszczu lekko zirytowany ruszył wzdłóż drzew. W sumie po co on się tu plącze? Tego nie wiedział nikt, nawet on sam.

Enriquette

Stała w miejscu obserwując osobnika. Nie ona miała zacząć tę rozmowę, lecz on. Zapewne starał się lub nie chciał zauważyć klaczy. Jej kruczo czarna barwa idealnie zlewała się z mrokiem panującym w lesie. Ogier mimo to zmierzał w jej kierunku, gdy przechodził tuz koło niej ...
- Ave - ..szepnęła mu do ucha. Ogier mógł się przestraszyć, a co najmniej zdziwić .

Carreau

Odwrócił spokojnie łeb w stronę, z którego doszło go słowo.
- Ave. - odpowiedział na powitanie klaczy głosem, który nic nie znaczył.

Enriquette

Parsknęła i znów krytycznie spojrzała na ogiera. Nie myliła się, nie był warty najmniejszej uwagi. Cofnęła się zmierzając w nieznaną stronę.

Carreau

Nie pałał zainteresowaniem do klaczy więc nie mówił nic więcej. Ruszył w swoją stronę stępem patrząc przed siebie z lekko scholną głową.

Enriquette

Ustawiła się kilka metrów za ogierem nie ruszając się z miejsca. Parsknęła i kpiąco spojrzała w jego stronę . Czyżby w stadzie Wrogich dusz panowało "zUo" , uśmiechnęła się ironicznie. Wygląda na to że przyjmowali do niego kogo popadnie.

Carreau

Nie zwracał uwagi na karą klaczy. Uśmiechną się półgębkiem sam do siebie, bo jej zachowanie było dla niego zabawne. Takie zachowanie miałoby niby oznaczać jednego z "krwiożerczych kucyków"? Kolejny niewyżyty osobnik.